Dag 18: Santo Domingo de la Calzada - Burgos. (95 km)

De door de morgenzon geworpen schaduw is nog lang deze ochtend, heerlijk vroeg gestart, evenals een 4-tal ballonvaarders (wat een teken is dat er maar weinig wind is). Na een kort bezoekje aan het stadje Santa Domingo rijden we lekker vlot richting noord/west over de regionale weg LR201. Het is lekker fietsen, niks aan de hand totdat er lek wordt gereden. 😕. De lekke voorband is eigenlijk zo gerepareerd, maar Michiel vind het wel een sterk idee om even op het aangrenzende stuk land te gaan staan. Dit stuk land is de nacht tevoren echter overvloedig beregend waardoor mijn achterwiel tot voorbij de velg de leem-achtige grond in zakt, het zelfde geldt voor mijn lege voorvork én de schoenen van Michiel. De leem is amper van de fiets af te poetsen, en als Michiel weer wil gaan fietsen blijken zijn schoenen niet meer vast te klikken wegens de langzaam drogende leem tussen zijn schoenen. Schoenen uit, schoonmaken, enz, enz. De ballonvaarders zullen het tafereel met enig leedvermaak hebben aanschouwd en ook wij kunnen een slappe lach niet onderdrukken. Na enige tijd eindelijk weer op weg, via dorpjes als Herramelluri, Torsantos en Leiva die zich als parels aan een veel te lange ketting aaneen rijgen. We hebben onze eerste stop in het prachtige dorpje Belorado, een dorpje met mooie muurschilderingen. Daarna mogen we bergop, een werkelijk prachtige klim. Theo brengt de Belgische filosoof Marc (uit Wevelgem) mee naar boven. Marc is te paard, waarmee hij in zijn lange eenzame tocht lange gesprekken voert. Zijn merrie heet Rossinante (vernoemd naar het paard van Don Quichotte), en mankeert een beetje aan de linker-hoeven. Marc vergelijkt het met de hedendaagse spaanse politiek waar links zich flink laat horen, maar rechts het best goed doet. Ik moet ook links een beetje onderhouden zegt Marc, ik zal vanavond de linkerkant een beetje insmeren. Hij klakt met zijn tong, geeft Rossinante een tikje op de hals en zegt zacht “vort”. Daar gaan ze. Rossinante is trouwens gewoon een Gazelle-fiets, maar dat hebben we Marc niet verteld.  

Als we onze rustplaats San Juan de Ortega binnen rijden wanen we ons zo in een episode van de serie Zorro die zo’n 40 jaar geleden op TV was. De plaatsnamen doen me toch als denken aan die oude series. (tot zover mijn diepzinnige gedachten onderweg). Veel Camino-gangers nemen hier even een pauze en we treffen Charles uit Maastricht. Charles probeert de joviale goed gemutste camino-pelgrim uit te hangen, maar kan niet verbergen het zwaar te hebben. Zichtbaar vele kilo’s afgevallen (zijn shirt is 3 maten te groot, en enige kippevelletjes zijn niet te verbergen) is hij nét genezen van jicht, en heeft nu last van hielspoor. Onder invloed van pijnstillers, samen met zijn bokkige zoon (die niets had te melden en 20 minuten vóór zijn vader alvast vertrok naar de volgende halte), moet hij nog 500 km ploeteren. Succes Charles, en fijne tijd nog met je zoon.

Onze rit eindigt met een paar mooie klimmen in Burgos, waar het regent. Vanavond gaan we een hapje eten in het stadje en we besluiten morgen wederom profijt te trekken uit een vroeg vertrek. Het was een prachtig mooie dag. Kijk maar eens naar de prachtige foto’s.