Dag 20: Carrilon de los Condos – Léon (140 km).

We zijn weer een dikke 100 km opgeschoven richting Santiago. Voordat ik vertel over de mooie rit naar een wonderschone stad Léon, wil ik eerst even stilstaan bij onze buren op de camping. Een klassiek “man bijt hond” paartje uit Zurich is aan komen rijden met de trekker met caravan. Joseph Ratkovits pakt zijn oude Styer 188 uit 1962 netjes in tegen de regen en de weduwnaar verteld maar al te graag over zijn romance met Norli, een weduwe die hij na de dood van zijn vrouw heeft ontmoet. Joseph is 84 en heeft uit liefde voor Norli (achter in de 80) een caravan gekocht in Polen. Het kostte hem 3 dagen om de caravan in Polen op te halen. Samen reizen ze nu naar Santiago, en hun huisjes in Zurich (ze wonen nog niet samen) zijn onderwijl in gebruik voor vluchtelingen uit Oekraïne. De van geboorte Kroaat was vroeger wielrenner, en toont met trots zijn oude Pinarello-fiets. Afgemonteerd met Campagnolo zegt hij vol trots als hij wijst op de schakelhendeltjes op de buis. Hij heeft de tour de l’avenir nog gereden en of dat op deze fiets was, ben ik vergeten te vragen. Samen met Norli is hij al maanden onderweg, en op mijn vraag wanneer ze denken te arriveren, lacht Joseph en zegt op vriendelijke toon, “we arriveren, als we arriveren”. Samen met zijn op stokken leunende Norli, verdwijnt hij vervolgens in zijn kleine liefdeshuisje. (Kijk maar naar de foto’s, het is echt een aandoenlijk stel)

De lange rit naar Léon verloopt voorspoedig. We begeven ons in de hoogvlakten tussen Burgos en Leon, en zien honderden Peregrinos, die te voet de lange reis maken. We mijden het grint, en de gevreesde westenwind houdt zich gedeisd. Voor we het weten hebben we de eerste 100 km achter de wielen en ontmoeten we Kees op het terras aan de poort van de prachtige kathedraal van Léon. De voormalige koningsstad van Castilië en huidige hoofdstad van de provincie is mooi en oogt schoon. Gebouwen van Gaudi sieren de binnenstad. Helaas sluit de pastoor vlak voor onze neuzen de poort, (tja, van 13 tot 16 is het siësta). We besluiten lunch te nuttigen bij de kathedraal. Een windvlaag steekt de kop op, er komt ander weer aan. Of kwam die windvlaag misschien door onze streekgenoot uit Wouw, die even kwam vertellen dat zijn dorpsvrienden dezelfde tocht (voor ons 23 dagritten) in 10 dagen hadden afgelegd. Erg motiverend vriend……!, volgens mij kunnen ze in Wouw vliegen (wat een onzin). Afijn, we hebben er eens goed om gelachen en probeerden daarna de stad te ontvluchten voordat een stortbui onze tot dan toe prima dag zou komen verpesten. Dat lukte op het nippertje, maar helaas konden we niet voorkomen dat we 15 km verder toch moesten stoppen vanwege het noodweer.  Achter een muur van een verlaten kerkhof (gelukkig wél aan de zijde van de levenden) vonden we een beetje beschutting tegen het onweer en de hagel. De westenwind liet nu ineens wel van zich spreken, waardoor we bij aankomst op de camping (na onverwachts toch nog een stuk grintweg), weer nagenoeg droog waren. Een heerlijke douche en een stuk zelfgebakken cake van gastvrouw Jolande maakten dat we met volle tevredenheid kunnen terugkijken op deze zware dag-etappe.