Dag 15: Jaca- Lembiér. (106 km)

Ola Spanje. Wonderen bestaan echt! Vanochtend gestart vanuit Jaca, na een heerlijke nachtrust in een plaatselijk hotel koers Sanguesa. Na een paar mooie klimmen met de top op 1200 m zetten we koers naar het westen, op naar Santiago. De wind leek het niet eens met onze koers en probeerde ons de gehele dag tegen te werken, en deed daarbij goed zijn best. De klim naar de top was adembenemend mooi, en op de top was er koffie bij Monastera Nuevo, een groot nogal vierkant gebouw wat door de restauratie wel enigszins de ziel heeft verloren, hoogtepuntje waren wel de aardige karikaturen van het abdijleven, zoals op de foto’s is te zien. Heel anders was het klooster San Juan de la Pená. Achter een 70 m hoge rotswand uitgehouwen klooster, op het noorden, waar de zon nooit schijnt en het altijd koud is. In mijn ogen een ware zelfkastijding om hier te verblijven, maar wél zéér indrukwekkend. De verdere rit naar Puenta la Reina, waar arme Kees al 2,5 uur op ons wachtte met een verdiende lunch (wat een held is ie hé), was vooral hard dalen, maar met de geweldige vergezichten konden we niet anders dan toch een paar keer stoppen voor een mooie foto. De Pyreneeën zijn werkelijk wonderschoon. Na de lunch volgde een nogal saai gevecht tegen een krachtige westenwind. 50 km met helemaal niks. Het uitzicht was mooi hoor, op de linkerflank de bergkam, en rechts een mooi overzicht over de vallei, met al zijn aardse kleuren. Het had wel wat weg van een enorm schilderspalet, waar de schilder al enige tijd de juiste kleur lijkt te mengen uit verschillende terra-kleuren, met rood, bruin, geel en groen. Na een groot stuwmeer te zijn gepasseerd kregen we het bericht dat de camping die we hadden uitgezocht niet open was.  Kees ging op zoek naar een nieuwe bestemming en streek neer in Lumbier. We moesten dus nog even door, en bij het stuwmeer ging het toch wel opvallen dat dit deel van Spanje wel erg ruime wegen heeft voor heel weinig verkeer. Ter hoogte van de stuwdam hadden wij als fietsers een complete driebaansweg ter beschikking, zonder dat er ook maar één auto te bekennen was. Bij het binnenrijden van het plaatsje Yesa (het eerste plaatsje in zo’n 40 km) werden we netjes bedankt door een digitale snelheidsmeter voor het niet overtreden van de snelheidslimiet. We waren het er over eens dat er hier echt niets te beleven is, maar toen hadden we het toetje nog te goed. Via grintwegen mochten we via Liedena naar Lumbier. Onderweg zat een flower-power paartje (Jozef en Maria 2.0) aan de kant met een gitaar in de hand gelukkig te wezen. Ze zongen liedjes voor elkaar…., aaah, wat een liefde….. Even later stonden we zomaar ineens voor een ouderwets uitgehouwen tunnel (die ook nog vol leek te staan met water. Moeten wij hier door???? Ja dus. Met slechts één koplampje stortten we onszelf de gitzwarte tunnel in, hier en daar stond een decimeter water, wat best een uitdaging is met de racefiets. Aan de andere kant (zo’n 150-200 meter verder), kwamen we terecht in een prachtig stukje natuur, de “kloof van Lumbier”. Compleet met overvliegende gieren leek het alsof we in de filmset van “Jurassic Parc” terecht waren gekomen. Het was onvergetelijk. Na deze bijzondere dag weet ik het zeker. Wonderen bestaan, want bij controle van de fietsen bleek dat we op deze laatste 5 km grint niet eens lek hadden gereden.

Onze luidruchtige maar charmante Braziliaanse gastvrouw Jacqueline deed voor ons de was, en kookte een heerlijk diner. Het wonder was compleet.